Ieper en Flanders Fields kreeg vorige week hoog bezoek. Niet alleen van Sir Peter Robert Jackson maar ook van mijzelf en een tiental internationale bloggers. De komende vier jaar kan je niet om de herdenking van de Groote Oorlog heen. Hoewel het voor velen een steeds verder van hun bed verhaal is, blijft oorlog helaas brandend actueel. Elders in de wereld. Maar ook in de Westhoek. Het landschap in de Westhoek getuigt van de wrede oorlog die honderd geleden begon. Tussen de velden duiken begraafplaatsen en herdenkingsmonumenten op. Wat nu vijvers zijn, waren ooit kraters door dieptemijnen.
Jaarlijks zakken duizenden internationale bezoekers af naar deze regio omwille van het historische belang. Velen (be)zoeken het graf van hun (bet)(over)grootvader. De vele interactieve musea, de begraafplaatsen en monumenten, de verhalen die in deze regio te sprokkelen vallen, ze kruipen onder je huid. Een bezoek aan de Westhoek is een must. Omdat we niet zouden vergeten.
In Flanders Fields Museum
Waar anders dan in het In Flanders Fields Museum kan je de verkenning van de Westhoek beginnen? Ik ontmoette Brian, Evelyn, Fiona, Coralie, Anneke en Ashley aan de ingang van het museum. Brian ontmoette ik vorig jaar in Londen waarna hij me twee weken later rondleidde in Barcelona. Anneke kende ik van het festivalproject twee jaar geleden. Met de anderen was het een aangename eerste kennismaking.
Na een korte verwelkoming bezochten we het museum op eigen houtje. Ik was er eerder al geweest maar werd toch opnieuw gegrepen door de verhalen. De acteurs in de filmpjes die spreken als getuigen, zijn ijzersterk. Het drukbezochte museum biedt dmv interactieve poppy-armbandjes een gepersonaliseerde ervaring aan de bezoekers van over de hele wereld aan.
Een 3D voorstelling van de regio toont de ontwikkeling van de frontlinie.
Halfweg het museum kan je het belfort beklimmen. Ruim 230 trappen met een adembenemend uitzicht als beloning. Er stond best wat wind bovenop de toren.
Na het bezoek aan de vaste tentoonstelling, bezochten we ook de tijdelijke tentoonstelling over Oorlog & Trauma. Ongelooflijk hoe de medische zorg er op vooruitgegaan is in een eeuw tijd. Wist je trouwens dat de plastische chirurgie zijn grondslag kende in de Eerste Wereldoorlog?
Kazematten
De perstrip ging verder richting de Kazematten brouwerij. De enthousiaste brouwer vertelde met passie over de locatie en het bier. Ondergetekende drinkt geen bier maar de rest van het gezelschap genoot van het Grottebier en Wipers Times bier.
De Fonderie
Omdat we de Last Post om 20u wilden bijwonen, trokken we om zes uur richting De Fonderie, waar ook Robert ons vervoegde. Fijn om eens met bloggers op stap te zijn en ongegeneerd je eten te kunnen fotograferen zonder opmerkingen! Op het menu: carpaccio van Noorse zalm met Wasabi crème, amaranth en kruiden. Als hoofdgerecht was er grietbot met asperges en spinazie (en een heerlijk zacht sausje). Ook het dessert was om duimen en vingers bij af te likken.
The Last Post
Toen we om 19u45 aan de Menenpoort arriveerden, bleek dat we er niet alleen waren. Ondanks het feit dat we er met zo’n 2000 mensen waren, bleef het een serene ervaring. Sinds 1928 staan vrijwilligers van de Ypres Last Post Association in voor het dagelijkse trompetgeschal van de Last Post. Eén van hen doet dit al 60 jaar lang. Na de ceremonie namen we nog even de tijd om de namen op de Menenpoort en de kransen te bekijken.
Relaxen na de vele impressies
Dankzij haar kon ik de bloggers een leuk lokaal adresje aanbevelen voor een terrasje. De weergoden waren ons goedgezind en we bleven tot na elven plakken.
Overnachten deden we in Hotel Ariane. Aan het ontbijt leerde ik onze internationale gasten één van mijn favoriete ontbijten kennen: pistolets met boter en muizenstrontjes ofte hagelslag. Chocolade is altijd een schot in de roos bij mijn buitenlandse vrienden en dat was deze keer niet anders. Ik ken iemand die, voor ze terug naar huis ging, nog een grote doos is gaan kopen in de supermarkt. Eentje voor haar kleinkinderen, zogezegd!
Oja, voor het ontbijt ging ik joggen. Jawel! Zalig om al joggend een stad te verkennen. Mijn navigation skills boven water zullen nog zo slecht niet zijn want ik vond de vestingsroute redelijk vlot. Om toch aan mijn vijf kilometer te geraken, deed ik er nog een paar blokjes rond het hotel bij.
Tyne Cot Cemetry
Na het ontbijt splitste de groep in twee. De meesten zouden naar Talbot House en het Hopmuseum gaan in Poperinge. Brian en Evelyn trokken met mij naar Tyne Cot Cemetry en Passchendaele Museum.
Thumbs up voor de gids aan Tyne Cot! Hij wist zijn kennis op een meeslepende manier over te brengen. Tyne Cot Cemetry is de grootste Commonwealth War Graves Commission militaire begraafplaats op het Europese vasteland. Bijna 12.000 graven. En een veelvoud aan namen van vermiste soldaten. Om stil van te worden.
Passchendaele Museum
Een paar kilometer verderop heb je het Passchendaele museum. Vorig jaar breidde dit museum verder uit. De Slag om Passchendaele in 1917 was een van de meest dramatische gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog. Net geen half miljoen soldaten kwamen om of raakten (zwaar)gewond. En dat allemaal op een paar kilometer terrein in Flanders Fields. Naast de memorabilia loop je als bezoeker ook door de dugouts (niet voor mensen met een beetje last van claustrofobie! Ik was blij er snel weer uit te kunnen), de loopgraven (niet voor high heels!) en een Amerikaanse noodwoning. De afsluiter, een kunstwerk van Helen Pollock, Falls the Shadow en dan vooral de interpretatie van de conservator/curator Sandrin sluimert dagen later nog altijd na. Stel je voor dat alle nog vermiste soldaten tesamen hun armen naar boven zouden richten…
Local én blogster Kelly van Tales from the Crib geeft hier en hier haar tips voor Ieper.
Plan hier je trip naar de Westhoek
Overnachten
Booking.comTickets & tours
Pin it
Affiliate