Ergens in 2010 zette ik mijn eerste blogpost online. Anoniem en zonder dat ik het aan iemand vertelde. Eerst kwamen er vooral reisverslagen online en toen ik Young House Love begon volgen, blogde ik ook over de renovatiewerken aan mijn huis. Wat later begon mijn interesse voor de naaimachine te groeien en gooide ik naaitutorials online. De naam en de focus van de blog veranderden nog een paar keer tot ik in 2015 met Living by the Sea ‘thuiskwam’.
Het was ook ongeveer in die periode dat ik het woord ‘blog’ minder ging gebruiken. Ik verving ‘blogpost’ meer en meer door ‘artikel’ of ‘reportage’. Want zo zag ik Living by the Sea (en later ook Take me to Sweden): als mijn eigen kleine online magazine. Een magazine met enkel artikels die ik zelf zou willen lezen. Op dat vlak dus wel persoonlijk maar tegelijk bleef het aantal keren dat ik echt persoonlijk werd, vrij beperkt.
De laatste tijd is hier minder verschenen. Er was privé heel wat aan de gang maar ik had ook geen goesting meer. Ik blog omdat ik graag schrijf. Niet voor free goodies of snoepreisjes. Misschien moet ik eens schrijven over ‘achter de schermen op persreis’ om de mythe te doorbreken dat dit ‘gratis vakantie’ is zoals sommigen denken. Ik was begin november nog op persreis in Portugal en het was verdorie hard werken!
Nu we het toch over dat reizen hebben: ik vind het belangrijk dat we onze uiterste best doen om de klimaatwijziging zoveel als mogelijk af te remmen. Hoe kan ik dan als reisblogger constant het vliegtuig nemen? Vorig jaar nam ik gemiddeld elke maand een vlucht, dit jaar waren het er amper 3. Nog altijd 3 te veel, ik weet het. Reizen (en dus indirect ook het vervuilende vliegen) promoten; het wringt.
Bovenop die identiteitscrisis kwam dan ook nog eens de hele discussie over influencers. Het is al ver gekomen als je jezelf een influencer gaat noemen en het zijn die zelfverklaarde influencers die mijn goesting om te bloggen deden kelderen. Het wordt nog erger: volgers worden gekocht, er zijn allerlei ‘trucjes’ om snel meer volgers te krijgen en dan heb ik het nog niet over de ‘comment pods’. Dat zijn (geheime) groepjes van influencers die afspreken elkaars posts te liken en te reageren zodat ze het algoritme van Instagram, Facebook,… kunnen omzeilen. Je moet je er maar mee willen bezig houden… En dan heb je nog de gesponsorde posts die niet als dusdanig aangeduid zijn. Authenticiteit en transparantie, anyone?! Het is zo erg dat zowat elke blogger die uit eigen beweging over iets schrijft, de noodzaak voelt om expliciet te vermelden dat het niet gesponsord is. Een beetje de omgekeerde wereld.
Een andere frustratie: de niet-aflatende stroom mailtjes met verzoekjes voor een do-followlink. Meestal van online marketingbureaus maar sinds kort ook van beginnende ‘influencers’. Bijna altijd een copy paste mailtje dat in het wilde weg wordt rondgestuurd zonder dat ze de blog bekeken hebben. Als zij de moeite niet nemen om even te kijken waarover LBTS gaat, dan neem ik ook de moeite niet om te antwoorden. Want: ik doe niet aan do-followlinkjes!
Hoe langer, hoe meer voelde heel de blogwereld als gebakken lucht aan. Nu mag ik niet gaan veralgemenen want ik heb door de jaren heen ook heel wat toffe bloggers ontmoet die vanuit hun passie schrijven. Feit is dat ik me de laatste jaren op blogevents de vreemde eend in de bijt voel. Ik skip dergelijke events tegenwoordig bijna allemaal. Als ik me toch eens laat overhalen om ergens naartoe te gaan, zie ik het alleen maar meer bevestigd.
Ik wil mijn energie steken in goede teksten, niet in allerlei trucjes om meer lezers/volgers te krijgen. Social media posts zijn zo weggeklikt. De teksten op mijn website zijn (hopelijk) een langer leven beschoren. Naïef misschien maar ik geloof dat kwalitatieve teksten het uiteindelijk zullen halen van geënsceneerde Instagramshots of snelle ‘top 5-jes’ of andere clickbaits.
Dus ja, ik stop met ‘bloggen’. Dit is geen impulsieve beslissing. Het zit er al even aan te komen en wat mezelf betreft ben ik al langer gestopt. De blogwereld is geëvolueerd en ergens onderweg zijn ze me kwijtgeraakt… Living by the Sea en Take me to Sweden blijven bestaan. Als online magazines en er komt zelfs nieuwe content aan, alhoewel ik niets kan beloven over de frequentie ervan. Achter de schermen ben ik bezig met een aangepaste lay-out. En ik weet wel, what’s in a name, ‘t is meer een statement. Misschien merk je als lezer zelfs niet eens veel verandering.
P.S. Vind je het allemaal gezever? Je hebt gelijk hoor. Van echt stoppen is geen sprake. Ik spreek mezelf tegen. Welk woord je er ook op wil plakken, laat mij maar schrijven en verhalen vertellen. Alleen hoeft het voor mij niet meer onder de ‘blognoemer’.