Het stoplicht springt op groen en ik trap mijn fiets op gang. Het is wind tegen en de ijskoude wind snijdt in mijn gezicht. Ik leerde al dat dit niet wil zeggen dat ik vanavond dan wind achter zal hebben. Toch deert het me niet. Als ik ‘s avonds langs de zeedijk terug naar huis fiets, heb ik het geluk dat ik dit met zicht op zee mag doen. Het zijn deze momenten die telkens weer een brede lach op mijn gezicht toveren. Weer of geen weer!
Ooit was ik elke dag uren onderweg. Pendelen noemen ze dat. Van deur tot deur net geen 2 uur, enkele rit. Ik fietste meestal naar het station maar nam soms ook de auto. Dat betekende nog vroeger vertrekken om parkeerplek te vinden. De treinrit zelf duurde één uur en achttien minuten. In theorie. Loopt de spits ooit niet in het honderd?
Ik weet niet of ik bewondering moet hebben voor anderen die jarenlang elke dag uren pendelen of hen net wakker moet schudden dat ze het leven niet aan zich voorbij mogen laten passeren. Je zou in de routine van elke dag vergeten dat het ook anders kan. Tip: voor je mentale gezondheid reken je beter niet uit hoeveel uren je per jaar pendelt en hoeveel je uur je dus kwijt bent aan ‘onderweg zijn’.
Dat pendelen ligt ondertussen al even achter me. Nu fiets ik in 10 minuutjes naar kantoor. Een wereld van verschil voor mijn levenskwaliteit en ik zou echt niet meer willen ruilen. Het is een voorrecht om zo dicht bij huis te kunnen werken en daar ben ik nog elke dag dankbaar voor! En ik vraag me af of iedereen die dichtbij huis of in de regio werkt eigenlijk wel beseft dat dit één van de grootste extralegale voordelen is die je kan hebben…
Deze column is gebaseerd op een eerder verschenen column in Deze Week, editie Middenkust. Meer columns van mijn hand lezen? Je kan de laatste columns online terugvinden.
Ik hoef ook maar 15 minuten te fietsen – weliswaar doorheen de files van het gemotoriseerd verkeer – om op mijn werk te geraken en ik zou het er echtw aar niet voor over hebben om meer dan een uur onderweg te zijn. Toch heb ik collega’s die dat wel doen: vanuit Leuven of Gent elke dag naar Antwerpen pendelen. En ik besef inderdaad wat voor ene geluk ik heb dat ik dat niet hoef te doen.