Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Ik moest glimlachen toen ik dat zinnetje de eerste keer las. Het lijkt wel een vrijgeleide om elke dag opnieuw te beginnen aan een dieet of één of ander goed voornemen. Je kan het ook als een kans zien. Elke dag krijg je een nieuwe kans om opnieuw te beginnen.
Ik koos gisteravond voor een nieuw begin. Zette mijn wekker een uurtje vroeger. Tot mijn eigen grote verbazing (normaal zet ik mijn wekker dan op snooze en duw een uur lang elke 10 minuten op snooze), stond ik deze keer ook echt op en trok ik mijn looptenue aan. Ik durf niet zeggen hoe lang het geleden was dat ik nog eens was gaan lopen. Laat ons het houden op: zo lang geleden dat ik het plezante, onoverwinnelijke gevoel na het lopen bijna vergeten was.
Ik koos (ahum, alsof het een bewuste keuze was) voor een rustig tempo en liep een half uur zonder stoppen, zelfs toen het wind op was.
Het lijkt alsof mijn beslissing om vanmorgen te gaan lopen vanalles in gang gezet heeft. Alsof ik alle goede voornemens nu wel tot een goed einde ga brengen: ik kocht verse groenten en fruit, maakte soep, zette me aan mijn to do-lijstje en drink al de hele dag water ipv frisdrank.
Elke keer ik van mijn bureau opsta en spierpijn voel, ben ik weer eventjes trots op mezelf dat ik vanmorgen gaan lopen ben.
Het staat hier nu zwart op wit. Ik kan nu echt niet anders dan volhouden en overmorgen weer mijn loopschoenen aantrekken. Ik kijk er eigenlijk al naar uit. Jep, we zijn weer vertrokken. Hoop ik. Duimen jullie mee?
Deze column verscheen in 2017 in Deze Week, editie Middenkust. Ik had het ook een maand geleden kunnen schrijven. 2-3 keer per week weer voorzichtig gaan lopen, ik doe mijn best… En anders herbegin ik over een paar weken/maanden nog eens opnieuw ;-)
Meer columns van mijn hand lezen? Je kan de laatste columns online terugvinden.
Geef een reactie