Antwerp 10 Miles 2015

Daar is de ballon! Die mag ik niet uit het oog verliezen. Zou het haalbaar zijn? We zijn in elk geval vlot bezig! Dat dacht ik, toen ik de Kennedytunnel inliep. Hoewel ik me had voorgenomen vooral mijn eigen ding te doen, zeker tijdens de eerste 7 km, liet ik me opzwepen door de ambiance, het handengeklap van de medelopers en het feit dat het goed bergaf ging.

Fout. Helemaal fout. Ik wist het. Het tempo van de pace runner met de ballon van 1:40 was te hoog gegrepen voor me. Zeker met die klimmen aan het einde van de tunnel.

Het had de weken ervoor niet veel gescheeld of ik liep zelfs niet mee in de Antwerp 10 Miles. Mijn dokter gaf me de raad toch maar mee te doen. Ik zou blij zijn achteraf. De boost die zou komen, daar hield ik me aan vast. Geen vooropgestelde eindtijd maar de race gewoon uitlopen. Uitlopen. Gewoon uitlopen.

En toen was het einde van de Kennedytunnel in zicht en begon de klim. De ballon van 1:40 kreeg steeds meer voorsprong. Mijn kuiten verkrampten. Eigen tempo, moedigde ik mezelf aan. Ik bleef het maar herhalen. Luidop.

Na de Kennedytunnel bleef het stijgen, nog een goede kilometer bergop. Ik wist dat. Het stond in de krant als moeilijk punt. En toch had ik me laten vangen… We waren amper 6 km aan het lopen en ik moest wandelen. Bummer. Ja, ik dacht aan stoppen. Ja, ik zat er echt volledig door. Maanden had ik naar de 10 miles uitgekeken en dan dit?! Ik was zo teleurgesteld!

Hoe ik uiteindelijk toch tot aan het Zuid geraakt ben, geen idee. Feit is dat ik mezelf door het diepe dal gepraat heb. Dat ik volgehouden heb, ook toen opgeven de enige mogelijkheid leek. Waar ik bij de Urban Trail nog zo veel had aan de talrijke supporters langs de weg, hoorde ik ze nu niet. Het was me, myself and I.

Op de kaaien was ik stilaan gerecupereerd. Is het omdat ik wel vaker op de kaaien ga lopen en dit bekend terrein was? Waren het de visualisatie-oefeningen die ik de afgelopen weken had uitgeprobeerd? Of was het op automatische piloot, stap per stap? Daar op die kaaien was ik vastbesloten: ik zou finishen!

Ik wierp een snelle blik op de polsbandjes waar de tijd en kilometers genoteerd stonden. Ik zat mooi op schema om onder 1u50 te finishen. Ik versnelde tot het laatste stukje op de Meir. Daar kreeg ik het weer even moeilijk. Ik wist dat de Waaslandtunnel nog moest volgen en besloot te doseren.

De Waaslandtunnel pakte ik slimmer aan dan de Kennedytunnel. Hoewel ik een stukje bergop gewandeld heb, had ik nog voldoende reserves om het laatste stukje te sprinten.

Met net geen 1:50 op de chrono liep ik een nieuw persoonlijk record op de 16 km. Niet dat PR, maar op mijn eentje uit die zware dip geraken, dat zal me van deze Antwerp 10 miles bijblijven! Zo fier!