1 jaar later

Vorig jaar deze tijd stond de wereld op zijn kop. De wereld staat nog altijd op zijn kop. Soms denk ik dat we plots wakker zullen worden en dat we het ons allemaal hadden ingebeeld. Aan de andere kant, zoiets kan je je amper inbeelden. Mondmaskers in het straatbeeld, het was iets voor Azië waar luchtvervuiling als een smog boven de steden hing. Een jaar lang thuiswerken, het was gewoonweg ondenkbaar. Ik zie me die donderdagmiddag nog mijn laptop nemen om een week of twee van thuis te werken. Dan zou het wel gepasseerd zijn. Tot het verdict tijdens die eerste persconferentie zou vallen. Die 2 weken werden er meteen 5. En we weten ondertussen allemaal dat we nog wel even zullen moeten thuiswerken.

De knuffels vrijdag 13 maart over de middag met mijn neefjes zouden, zonder dat we het wisten, de laatste zijn voor maanden tot het woord ‘knuffelcontact’ betekenis kreeg. Zo onwerkelijk. Het klinkt misschien raar maar ik denk met nostalgie terug aan de stilte op de straten, de lege zeedijk op een zonnige lentemiddag,…. Vorig jaar stond ik er te weinig bij stil hoe uniek en bijzonder dat eigenlijk was. En ik denk dat we gemiddeld genomen allemaal best fier mogen zijn op hoe goed we volhouden. 

We hebben niet voor deze situatie gekozen maar hoe we omgaan met deze situatie kunnen we wel zelf kiezen.

Het einde is in zicht, echt waar! Mijn grootmoeder kreeg ondertussen haar vaccins. Het mooiste coronanieuws van de laatste 52 weken! Hoe moeilijk het soms ook is, we zitten er allemaal samen in en we moeten echt geloven en aan elkaar beloven: het komt allemaal goed!

Deze column is gebaseerd op de column die deze week verscheen in De Streekkrant, editie Middenkust. Meer columns van mijn hand lezen? Je kan de laatste columns online terugvinden.